Rumuz : Meleklere Dair
Yaşadığımız bu dünyaya 4 ayaklı dostları sığdıramıyor muyuz?
Şu an o kadar mutsuz, üzgün ve duygusalım ki.... Zaten adı bile içimi ürperten ancak bayramla özdeşleştirilen günleri yaşıyor olmaktan gergin ve üzgünken sabah veterinerimizden aldığımız acı bir haberle yıkıldım. Birkaç gün önce sokakta baktığımız iki kardeşini araba ezip tek kalan bir yavru kediciği bacağının karın kısmında neredeyse vücudunun yarısı kadar bir şişlikle veterinere götürmüştük. O da hayvancığın aldığı bir darbeyle fıtık olduğunu ancak küçük olduğu için yüzde
elli yaşama şansı olduğunu ve kararı bize bıraktığını söyledi. Sonuçta böyle yaşama şansı olmadığı için belki o yüzde elli şansı kullanır diye ameliyat ettirdik, ancak bünyesi kaldırmadı.. üç gün sonra genel durumu bozuldu, akşam elimin altında atan yüreciği bu sabaha kadar dayanmış ve belki de ona bunu yapanların yaşarsa kimbilir daha neler yapacaklarının düşünerek mücadeleden vazgeçip artık atmıyormuş. O kadar küçük ve güzeldi ki, bir isim bile koyamadan gitti. Oysaki onların bizden bir talebi yok ki. Sadece çöplerimizden bir lokma artık, sığınabilecekleri bir duvar dibi ve belki de istedikleri en fazla şey bizlerin onları okşamaları....
Yine de bu hayvancıkları yaşadığımız dünyaya sığdıramıyoruz maalesef, çok ACI.... Anneleri neredeyse dükkanımızın kapsında doğuracakken alıp eve getirdiğim ve terasta küçük bir odacıkta
doğmalarını sağlayıp beş aydır baktığımız 5 tane tekir yavru misafirimiz var. Daha toprak görmeyen, yiyeceği için mücadele bilmeyen..... Annelerini kısırlaştırıp dükkanımızın civarına bıraktık, diğerleri ile bakmaya devam ediyoruz. Ama bunlar o kadar sokağa yabancı ki, zaten bu yaşananlar da sokakta onları neyin beklediğini göstermiyor mu?
LÜTFEN bu konuda duyarlı arkadaşlar, biliyorum hepinizde birkaç hayvancık var ama ola ki eşiniz
dostunuz ister, nazınızın geçtiği birleri olur bu yavrucukları sahiplendirelim. Bilmeyenler, siz niye
almıyorsunuz diyebilenler için; evimizde şu an onların haricinde hepsini sokaklardan küçücükken aldığımız 11 tane kedimiz var, bunlara ilaveten üç ay önce sokaktaki iki ayaklı yaratıkların dizini kırdığı, bin bir güçlükle ameliyat ettirdiğimiz ve sokağa bırakmaya kıyamadığımız, bunca kedimize rağmen bir odamızda baktığımız TARÇIN adında bir köpecik var. Hala ona da işyerinin veya evinin bahçesinin bir köşesinde yer açacak birilerinin olmasının dileyerek bakmaya devam ediyoruz. Ama inanın artık tükendim, gerçekten maddi gücüm yaptıklarımı çoktan aşıyor. Sakın yanlış anlamayın isteğim maddi yardım değil sadece bu hayvancıklara sıcak birer yuva. Yüreğimin acısını ancak bu hafifletecek, onların güvende olmaları.......
Sevgiyle...
Yaşadığımız bu dünyaya 4 ayaklı dostları sığdıramıyor muyuz?
Şu an o kadar mutsuz, üzgün ve duygusalım ki.... Zaten adı bile içimi ürperten ancak bayramla özdeşleştirilen günleri yaşıyor olmaktan gergin ve üzgünken sabah veterinerimizden aldığımız acı bir haberle yıkıldım. Birkaç gün önce sokakta baktığımız iki kardeşini araba ezip tek kalan bir yavru kediciği bacağının karın kısmında neredeyse vücudunun yarısı kadar bir şişlikle veterinere götürmüştük. O da hayvancığın aldığı bir darbeyle fıtık olduğunu ancak küçük olduğu için yüzde
elli yaşama şansı olduğunu ve kararı bize bıraktığını söyledi. Sonuçta böyle yaşama şansı olmadığı için belki o yüzde elli şansı kullanır diye ameliyat ettirdik, ancak bünyesi kaldırmadı.. üç gün sonra genel durumu bozuldu, akşam elimin altında atan yüreciği bu sabaha kadar dayanmış ve belki de ona bunu yapanların yaşarsa kimbilir daha neler yapacaklarının düşünerek mücadeleden vazgeçip artık atmıyormuş. O kadar küçük ve güzeldi ki, bir isim bile koyamadan gitti. Oysaki onların bizden bir talebi yok ki. Sadece çöplerimizden bir lokma artık, sığınabilecekleri bir duvar dibi ve belki de istedikleri en fazla şey bizlerin onları okşamaları....
Yine de bu hayvancıkları yaşadığımız dünyaya sığdıramıyoruz maalesef, çok ACI.... Anneleri neredeyse dükkanımızın kapsında doğuracakken alıp eve getirdiğim ve terasta küçük bir odacıkta
doğmalarını sağlayıp beş aydır baktığımız 5 tane tekir yavru misafirimiz var. Daha toprak görmeyen, yiyeceği için mücadele bilmeyen..... Annelerini kısırlaştırıp dükkanımızın civarına bıraktık, diğerleri ile bakmaya devam ediyoruz. Ama bunlar o kadar sokağa yabancı ki, zaten bu yaşananlar da sokakta onları neyin beklediğini göstermiyor mu?
LÜTFEN bu konuda duyarlı arkadaşlar, biliyorum hepinizde birkaç hayvancık var ama ola ki eşiniz
dostunuz ister, nazınızın geçtiği birleri olur bu yavrucukları sahiplendirelim. Bilmeyenler, siz niye
almıyorsunuz diyebilenler için; evimizde şu an onların haricinde hepsini sokaklardan küçücükken aldığımız 11 tane kedimiz var, bunlara ilaveten üç ay önce sokaktaki iki ayaklı yaratıkların dizini kırdığı, bin bir güçlükle ameliyat ettirdiğimiz ve sokağa bırakmaya kıyamadığımız, bunca kedimize rağmen bir odamızda baktığımız TARÇIN adında bir köpecik var. Hala ona da işyerinin veya evinin bahçesinin bir köşesinde yer açacak birilerinin olmasının dileyerek bakmaya devam ediyoruz. Ama inanın artık tükendim, gerçekten maddi gücüm yaptıklarımı çoktan aşıyor. Sakın yanlış anlamayın isteğim maddi yardım değil sadece bu hayvancıklara sıcak birer yuva. Yüreğimin acısını ancak bu hafifletecek, onların güvende olmaları.......
Sevgiyle...
Sevgili hayvansever dostum, bu mektubuna bir yorum yapmam gerekmiyor biliyorum…ama son günlerde aldığım haberler, bazı insanların acımasızlığının son sınırlara dayandığını gösteriyor ne yazık ki… Sevgili dostum, Lale Halimoğlu’ndan aldığım haberler korkunç…Sıvas barınağında köpeklere hem vahşice eziyet edilmiş…hem de katledilmiş…gönderdiği fotoğraflar normal bir insanın yüreğinin kaldırabileceği gibi değil…yavruların deşilmiş minicik vücutları, parçalanmış kolları bacakları…Ve bunları içimizden birileri yapıyor…barınağa nasıl girdikleri de belli değil…Lale Halimoğlu “ insan olmayı reddediyorum” diyor… ne diyebilirim ki?