Kim olduklarını gizleyen insanlar gördüm. Aslında sadece doğru cevaplar vermekten korkuyorlardı. Korku içlerindeydi. Girdikleri karanlık ve yağmurlu sokaktan çıkmanın tek yolu vardı.. ve o yol bir kez de olsa hissettiklerini söylemelerinden geçiyordu. Çok insan gördüm; rüyalarında avaz avaz bağırarak günâh çıkartan. Yüz yıllar geçti.. İnsanoğlu dertlerine çare aramaya korkar oldu. Hâlâ değişmeyen tek şey vardı; Kimse içinden geldiği gibi davranamıyordu. Dünya gittikçe gürültüsünün arttığı ama aslında hiçbir şeyin konuşulmadığı bir yer hâlini aldı. Konuşmak yasaktı. Alışılmadıktı. Tabuları yıkmaya kimsenin cesareti yoktu. Öylece kaldı. Uçan kara parçası, evrenin sonsuz karanlığına doğru sürüklenmeye devam etti.. Güzel günlerin geleceği falan yoktu.
Son düzenleme: