İçimde bir hastalık başladı aniden.Bu öylesine amansız bir hastalık ki; a***** gibi tüm duygularımı kemiriyor.Hakim olamıyorum ona hükmedemiyorum.Hastalığım ne mi?Nefret...Nefret...Nefret! Şimdi sana dair her şeyden nefret ediyorum.Eskiden yanlızlığımın en yakın sırdaşı olan mavi denizlerden,Tatlı sert dalgalardan şimdi nefret ediyorum.Bana yanlızlığımı hatırlatıyor şimdi kıyıya ulaşan her dalga.Şu bana her zaman romantik gelenşiirlerimin ilham kaynağı kızıl ufuklardan, Güneşin batışından nefret ediyorum.Biliyor musun artık iki şeyden nefret ediyorum.Birincisi ayrılığı tattığım bu şehirden,adına ayrılıklar şehri dediğim, Gecesine şiire yattığım, gündüzüne umutla baktığım, Havasını ciğerime çektiğim bu şehirden nefret ediyorum.Vede senden nefret ediyorum Nefretim o denli yoğun ki... O her gece ışıl ışıl yanan sokak lambalarını teker teker kırıp,Karanlık katran gecelere mahkum etmek istiyorum.Karanlıklara gömülsün ki karanlıkta kalmak nasılmış anlasın istiyorum. Sensiz olan hiç bir şeyi istemezdim,Sana dair herşeyden nefret ediyorum artık...Sen sevdiğim değil nefretimsin artık...
