Sonu Gelmeyen Şiirim..

hayattan soyuntlanmıs bir ruhmuydu acaba yada kendisini soyutlamısmıydı ?


Yanlızdı , mutsuzdu , kalbi kırıkdı ama henüz onaltıydı….





Seviyodu , gülümsüyodu , her sabah güneşle uyanıyordu , her gece yıldızlarla parlıyordu ama mutsuzdu hiç belli etmiyordu…





Okadar insanın içinde seçiliyordu , herkesden farklıydı..kendisini dışarıda buluyordu hayatın hep kırgındı ama hep susuyordu…

almışmak zorundaydı bu hayata sahte gülüşlere hayatının en güzel yerinde o en kötü günlerini yaşıyordu..





Herkez mutlydu bakıyordu etrafına sanki bu dünya onun değildi o sanki sadece nefes almak zorunda olan bir bedendi ..





Kendi burdaydı ama kalbi hayallerindeydi kaybettiği…..





İstediklerini kalbine gömmüştü o ve susmusdu çünkü ona sadece susmak emredildi..





Kaderi ona emir veren birisi gibiydi onu çevreliyordu o ise koşdu hep ondan kurtulmak için…Çok koştu hiç düşmedi ama herşeyi doğru yapan biri anormal gözüküyordu onLar için hep bilerek düştü..





Düştüğünde ise sokakda kalmıs bir çocuk gibi yanlızdı kımsesi yoktu…oLsada istemiyordu kimseyi..





Hayatı tanıyordu insanları .. alışmıştı ruhu yalanlara aldatmalara onun bedeni burdaydı ama ruhu hayallerindeydi kaybettiği……





okadar güzeldiki narindi kalbi hassasdı ama bi okadarda güçlüydü ondaki yürek kimsede yoktu..

kimseye açmadı kalbini ... açmakta istemedi..





yaşamış gibiydi sanki gerektiği kadarını sevginin aşkın tutkunun hepsini yaşamış gibiydi ama hiçbirini yaşamadı newrotik bi kişiliği wardı..

bir melekdi sanki… ama kanatlarını kırmıştı kötümser bakıyordu herşeye , herkese … iyimser olmak istemiyordu nefret ediyordu qülücüklerden onun hayat tarzı caniceydi..





birgün yalnız olduğunu farketti ve onun birisine ihtiyacı vardı kendisi gibi kanatsız birini arıyordu.





düşüncelerini yanlız o anlayabiLirdi...