1968 senesinde ptt maçı ile başlayan 1972 senesinde ankara gücü deplasmanı ile aşka dönüşen büyük beşiktaş sevdam ilk günkü heyecanla hala devam ediyor ölene kadar bu dünyada öldükten sonrada öbür dünyada devam edecek
yıl 14 ekim 1972 rahmetli tamer abilere gittik tanıyanlar bilir namı diyer kör tamer ailece oturuyoruz ben orta 1 talebesiyim rahmetli babam kör tamerle konuşuyo sağdan soldan tamer abi bu akşam ankaraya deplasmana gideceğiz dedi babama ben başladım babama yalvarmaya bende gideyim diye 1-2 sattlik dil dökmeden sonra izini kopardık tamer abiler aile dostumuz onunda ısrarı ile doğru haydarpaşaya anadolu expresi ne kompartımanda kimler yok rahmetli şeytan fahri,amigo cengiz,bir baba hindici hidayet abi,rahmetli bahattin abi,adını şimdi saysam sabah olur bir sürü eski tribün emekçisi 12 saatlik yolculuk sonunda ankaraya indik
garda ayaklarım titriyor o zamanki tribün liderleriyle deplasmandayım
çoğu soruyor kim bu ufaklık ibrahim abinin oğlu diyor tanıyanlar kimi yağanımdan bir makas alıyor kimi sarılıp öpüyor gözlerim uykulu heyecanım bir kat daha artıyor inanamıyorum o kadroile deplasmana gittiğime maç 0-0 bitiyor dönüş gene trenle 13 satte istanbuldayız gidiş döüş trendeki gırgır şamata eğlenme hep idolüm olmuştur o zamanki saygı sevgi karşılıksız beşiktaş sevgisi hep idolüm olmuştur
yıllar yılları maçlar maçları kovaladı 86 senesine kadar
86 senesinde ben ve çoğu arkadaşım elimizi eteğimizi çektik baktık içimizde bir kıpırtı var 1 senedir emek verip eski arkadaşlarımızı topladık bu sene hazırlık olsun seneye tam kadro hazır oluruz dedik
EFSANE KAPALI adı ile güzel bir oluşum yaptık 35 sene evvelki kadronun 4/3 nü topladık maçlara gidiyoruz oturup sohbet ediyoruz hatta bu hafta ankaraya deplasmana gideceğiz
amaç ortalaması 50 yaş olan ihtiyar delikanlılarla ömrümüzün kalan kısmını Beşiktaş şemsiyesi altında hep bir arada geçirmek genç arkadaşlarımıza o günleri yaşatmak bizden sonra gelecek nesillere örnek olmak hastanede cenazede düğünde bir arada olmak
özetle öldüğümüz zaman BEŞİKTAŞ bayrağının altında ölmek
yıl 14 ekim 1972 rahmetli tamer abilere gittik tanıyanlar bilir namı diyer kör tamer ailece oturuyoruz ben orta 1 talebesiyim rahmetli babam kör tamerle konuşuyo sağdan soldan tamer abi bu akşam ankaraya deplasmana gideceğiz dedi babama ben başladım babama yalvarmaya bende gideyim diye 1-2 sattlik dil dökmeden sonra izini kopardık tamer abiler aile dostumuz onunda ısrarı ile doğru haydarpaşaya anadolu expresi ne kompartımanda kimler yok rahmetli şeytan fahri,amigo cengiz,bir baba hindici hidayet abi,rahmetli bahattin abi,adını şimdi saysam sabah olur bir sürü eski tribün emekçisi 12 saatlik yolculuk sonunda ankaraya indik
garda ayaklarım titriyor o zamanki tribün liderleriyle deplasmandayım
çoğu soruyor kim bu ufaklık ibrahim abinin oğlu diyor tanıyanlar kimi yağanımdan bir makas alıyor kimi sarılıp öpüyor gözlerim uykulu heyecanım bir kat daha artıyor inanamıyorum o kadroile deplasmana gittiğime maç 0-0 bitiyor dönüş gene trenle 13 satte istanbuldayız gidiş döüş trendeki gırgır şamata eğlenme hep idolüm olmuştur o zamanki saygı sevgi karşılıksız beşiktaş sevgisi hep idolüm olmuştur
yıllar yılları maçlar maçları kovaladı 86 senesine kadar
86 senesinde ben ve çoğu arkadaşım elimizi eteğimizi çektik baktık içimizde bir kıpırtı var 1 senedir emek verip eski arkadaşlarımızı topladık bu sene hazırlık olsun seneye tam kadro hazır oluruz dedik
EFSANE KAPALI adı ile güzel bir oluşum yaptık 35 sene evvelki kadronun 4/3 nü topladık maçlara gidiyoruz oturup sohbet ediyoruz hatta bu hafta ankaraya deplasmana gideceğiz
amaç ortalaması 50 yaş olan ihtiyar delikanlılarla ömrümüzün kalan kısmını Beşiktaş şemsiyesi altında hep bir arada geçirmek genç arkadaşlarımıza o günleri yaşatmak bizden sonra gelecek nesillere örnek olmak hastanede cenazede düğünde bir arada olmak
özetle öldüğümüz zaman BEŞİKTAŞ bayrağının altında ölmek