SanaL_Boy
Kayıtlı Üye
Bir ömürlük sabır
Mutluluk çok uzaktaymış gibi, insanoğlu yeryüzünde mutluluğu yakalamaya çalışıyor. Sanki mutluluk kendi dışındaymış gibi, kendi içine yolculuğu bırakıp, dışa seyahat ediyor. İnsanoğlunun böyle bir zannı var, böyle bir önyargısı var işte. Bu yüzden düşerde kalkar, kalkarda düşer kimi zaman. Yalana batar, hüzne batar, kahırla batar…
Aranan şey mutluluktur oysa. İnsani ve insana ait bir duygu ve düşünce sentezidir. Ne Kaf dağının arkasında, nede ütopik bir düzmecedir mutluluk. Arayan kişinin aradığı şey, aslında tamda aramaya niyetlendiği yerdedir. Tamda o merkezde ve sadece o merkezden yönetilir.
Ve insan bu amaç için neler yapmaz ki. Nelere başvurup, nelerden medet dilenmez ki. Bazen mutluluğu aradığı yer, kahır, hüzün, gam kazandıracaktır ona. Ama gaflet kapamıştır gözünü. Karanlıkta yönünü arayanlar gibi toslarda toslar cansız materyallere. Ve tosladıkça ölecek, öldükçe yeniden dirilecektir. Her düştüğünde binlerce kez ölecek, her doğrulduğunda binlerce kez hayat bulacaktır.
İşte ömür denen şu kısa zamanda, yaşanan çelişkiler yumağında, savrulur oradan oraya düşüncelerimiz. Ama şunu biliriz ki tüm bu kargaşada, tüm bu hengâmede, hem ölür hem de diriliriz. Bir bedenin içinde on binlerce ölüm yaşanırken, on binlerce hayat meydana gelmiyor mu? Mutluluklarımız ve sevinçlerimizin zıddında, mutsuzluklarımız ve acılarımız yok mu? Hep bir arada, hepsi şu beden ülkesinde meydana gelip birbirleriyle çarpışmıyorlar mı? Bu yüzdendir zikzaklarımız. Çelişkilerimizdendir sapma, yoldan çıkma ve sonra kendini toparlayıp yeniden istikamet üzere yol almalarımız.
Evet, tüm bu çelişkilerin merkezinde nede çok acı çekiyoruz değil mi? Bazen boğazımıza kadar dolduğumuzu düşünüp, alınlarımızı nasılda secdeyle buluşturuyoruz. Nasıl çıkış yolları arayıp, nasıl bulduğumuz çıkış yollarına güvenerek emin adımlarla yürümek zorunda kalıyoruz. İşte bir ömürlük kısa bir acı çekiyoruz aslında. Bir ömürlük acılar, bir ömürlük yoksulluklar, bir ömürlük yanmalar, bir ömürlük kavrulmalar, bir ömürlük düşmeler, bir ömürlük doğrulmalar çekiyoruz. Peki, bir ömürlük süreçte bizden bir ömürlük ne isteniyor sizce? İstenen şey tabiî ki bizim hem mutluluk kaynağımız, hem de ebedi kazanç kaynağımız olmalı. Evet, istenen şey bir ömürlük sabırdır bizden
Allah (c.c) kitabı Kuran’ı keriminde bakın sabredenler hakkında ne diyor; “O (sabreden) kimseler ki kendilerine bir musibet (bela) geldiği zaman “Muhakkak biz Allah’ın (dünyada teslim olmuş kullarıy)ız ve muhakkak biz (ölümden sonra ahirette dirilmekle) ona dönücüleriz” diyenlerdir.”(Bakara 156) Evet, bir ömürlük musibet, bir ömürlük bela çekeceğiz belki. Belki sürgünden sürgüne gönderecekler bizi. Zindanlarda Hz. Yusuf gibi tutsak kalacak ama her şeye rağmen, belalara ve musibetlere rağmen, bir ömrü sabır içinde geçireceğiz. İşte bizim silahımız, işte müminin silahı, işte mutluluğun kaynağı. “(Ya Muhammet sen )sabredenlere müjdele” (Bakara 155)
Bir bir sevdiklerimiz, dünyadan ayrılıp ebedi âleme göç ediyor. Gidenlerin hayatlarını az çok biliyorsak derin düşüncelere dalıyoruz. Eğer o kişi acılar, sıkıntılar çekmişse, işte diyoruz işte, bir ömür acılarla boğuşulsa bile, Allah (c.c) ölümü yarattı işte. Bunu bilmek zorundayız. Ölümü hatırdan çıkarmamak, en güzel nasihat olan ölümden payımıza düşen hisseyi almalıyız. Sonra açılan nur pencerelerinden ebedi âlemimiz şekillenecek, ilahi müjde tecelli edecektir.
Eskiyor her şey. Yıpranıp yok oluyor. Hem yokluk çekiyor, hem varlığa gark oluyoruz. Bir mevsim geliyor ağaçlar her şeylerinden (yapraklarından) sıyrılıyor, bir mevsim geliyor yeni yeni yapraklar filizleniyor. Hem acı çekiyor, hem bunun tam zıddı şeyler yaşaya biliyoruz. Tüm bu yaşanan süreçte sabırla bir ömür geçirmemiz isteniyor. Her şeye rağmen bir ömürlük sabır bekleniyor. Evet, her şeye rağmen sabır…
“(Ya Muhammet sen) sabredenlere müjdele”
Mutluluk çok uzaktaymış gibi, insanoğlu yeryüzünde mutluluğu yakalamaya çalışıyor. Sanki mutluluk kendi dışındaymış gibi, kendi içine yolculuğu bırakıp, dışa seyahat ediyor. İnsanoğlunun böyle bir zannı var, böyle bir önyargısı var işte. Bu yüzden düşerde kalkar, kalkarda düşer kimi zaman. Yalana batar, hüzne batar, kahırla batar…
Aranan şey mutluluktur oysa. İnsani ve insana ait bir duygu ve düşünce sentezidir. Ne Kaf dağının arkasında, nede ütopik bir düzmecedir mutluluk. Arayan kişinin aradığı şey, aslında tamda aramaya niyetlendiği yerdedir. Tamda o merkezde ve sadece o merkezden yönetilir.
Ve insan bu amaç için neler yapmaz ki. Nelere başvurup, nelerden medet dilenmez ki. Bazen mutluluğu aradığı yer, kahır, hüzün, gam kazandıracaktır ona. Ama gaflet kapamıştır gözünü. Karanlıkta yönünü arayanlar gibi toslarda toslar cansız materyallere. Ve tosladıkça ölecek, öldükçe yeniden dirilecektir. Her düştüğünde binlerce kez ölecek, her doğrulduğunda binlerce kez hayat bulacaktır.
İşte ömür denen şu kısa zamanda, yaşanan çelişkiler yumağında, savrulur oradan oraya düşüncelerimiz. Ama şunu biliriz ki tüm bu kargaşada, tüm bu hengâmede, hem ölür hem de diriliriz. Bir bedenin içinde on binlerce ölüm yaşanırken, on binlerce hayat meydana gelmiyor mu? Mutluluklarımız ve sevinçlerimizin zıddında, mutsuzluklarımız ve acılarımız yok mu? Hep bir arada, hepsi şu beden ülkesinde meydana gelip birbirleriyle çarpışmıyorlar mı? Bu yüzdendir zikzaklarımız. Çelişkilerimizdendir sapma, yoldan çıkma ve sonra kendini toparlayıp yeniden istikamet üzere yol almalarımız.
Evet, tüm bu çelişkilerin merkezinde nede çok acı çekiyoruz değil mi? Bazen boğazımıza kadar dolduğumuzu düşünüp, alınlarımızı nasılda secdeyle buluşturuyoruz. Nasıl çıkış yolları arayıp, nasıl bulduğumuz çıkış yollarına güvenerek emin adımlarla yürümek zorunda kalıyoruz. İşte bir ömürlük kısa bir acı çekiyoruz aslında. Bir ömürlük acılar, bir ömürlük yoksulluklar, bir ömürlük yanmalar, bir ömürlük kavrulmalar, bir ömürlük düşmeler, bir ömürlük doğrulmalar çekiyoruz. Peki, bir ömürlük süreçte bizden bir ömürlük ne isteniyor sizce? İstenen şey tabiî ki bizim hem mutluluk kaynağımız, hem de ebedi kazanç kaynağımız olmalı. Evet, istenen şey bir ömürlük sabırdır bizden
Allah (c.c) kitabı Kuran’ı keriminde bakın sabredenler hakkında ne diyor; “O (sabreden) kimseler ki kendilerine bir musibet (bela) geldiği zaman “Muhakkak biz Allah’ın (dünyada teslim olmuş kullarıy)ız ve muhakkak biz (ölümden sonra ahirette dirilmekle) ona dönücüleriz” diyenlerdir.”(Bakara 156) Evet, bir ömürlük musibet, bir ömürlük bela çekeceğiz belki. Belki sürgünden sürgüne gönderecekler bizi. Zindanlarda Hz. Yusuf gibi tutsak kalacak ama her şeye rağmen, belalara ve musibetlere rağmen, bir ömrü sabır içinde geçireceğiz. İşte bizim silahımız, işte müminin silahı, işte mutluluğun kaynağı. “(Ya Muhammet sen )sabredenlere müjdele” (Bakara 155)
Bir bir sevdiklerimiz, dünyadan ayrılıp ebedi âleme göç ediyor. Gidenlerin hayatlarını az çok biliyorsak derin düşüncelere dalıyoruz. Eğer o kişi acılar, sıkıntılar çekmişse, işte diyoruz işte, bir ömür acılarla boğuşulsa bile, Allah (c.c) ölümü yarattı işte. Bunu bilmek zorundayız. Ölümü hatırdan çıkarmamak, en güzel nasihat olan ölümden payımıza düşen hisseyi almalıyız. Sonra açılan nur pencerelerinden ebedi âlemimiz şekillenecek, ilahi müjde tecelli edecektir.
Eskiyor her şey. Yıpranıp yok oluyor. Hem yokluk çekiyor, hem varlığa gark oluyoruz. Bir mevsim geliyor ağaçlar her şeylerinden (yapraklarından) sıyrılıyor, bir mevsim geliyor yeni yeni yapraklar filizleniyor. Hem acı çekiyor, hem bunun tam zıddı şeyler yaşaya biliyoruz. Tüm bu yaşanan süreçte sabırla bir ömür geçirmemiz isteniyor. Her şeye rağmen bir ömürlük sabır bekleniyor. Evet, her şeye rağmen sabır…
“(Ya Muhammet sen) sabredenlere müjdele”